Το κλάμα είναι ένας τρόπος έκφρασης. Μας βοηθά να μειώσουμε το στρες και να βελτιώσουμε τη διάθεσή μας.
Αν και μερικοί ντρέπονται να κλάψουν, το κλάμα κάνει καλό στην υγεία!
Ανακουφίζει από το άγχος
Οι άνθρωποι είναι το μόνο είδος που μπορεί να κλάψει για συναισθηματικούς λόγους, αλλά οι επιστήμονες εξακολουθούν να μη γνωρίζουν ακριβώς πώς το κλάμα συνδέεται με τα συναισθήματά μας. Ένα από τα πλεονεκτήματα που έχει το κλάμα, είναι ότι βοηθά στην ανακούφιση από τη σωματική ένταση του άγχους.
Τονώνει τη διάθεση
Είναι πολύ πιο πιθανό να νιώσεις καλύτερα μετά από ένα εκτονωτικό κλάμα, για οποιοδήποτε λόγο και είχες την ανάγκη να κλάψεις. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα η καλύτερη διάθεση έρχεται ως συνέπεια της συναισθηματικής υποστήριξης και παρηγοριάς, που λαμβάνουμε.
Βελτιώνει την επικοινωνία
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το κλάμα στους ανθρώπους, εξελίχθηκε αρχικά ως ένας τρόπος για να τραβήξει ένα βρέφος την προσοχή της μητέρας του. Ως ενήλικες, οι άνθρωποι έχουν προσαρμόσει αυτή τη βιολογική λειτουργία σε μια συναισθηματική. Τα δάκρυα των ενηλίκων, μεταφέρουν κυρίως το μήνυμα: «Σε χρειάζομαι, βοήθησέ με!», σύμφωνα με τους ειδικούς.
Δημιουργεί δεσμούς
Όταν επικοινωνούμε με τους άλλους μέσα από δάκρυα, αποκαλύπτουμε τη δική μας ενσυναίσθηση. Με υποστηρικτικά άτομα, μπορεί να δημιουργήσει ένα αυξημένο αίσθημα δεσμού και σύνδεσης. Εμπιστεύεσαι αρκετά το άτομο, για να κλάψεις μπροστά του. Από την άλλη, προσπαθούμε να μην κλαίμε μπροστά σε αγνώστους, προκειμένου να κρύψουμε την «αδυναμία». Το κλάμα είναι, επομένως, ένα σήμα ότι νιώθουμε κοντά σε κάποιον, και αυτό μπορεί να προωθήσει την ενσυναίσθηση και μια συναισθηματική σύνδεση.
Τα δάκρυα κάνουν καλό στα μάτια
Τα δάκρυα υγραίνουν τα μάτια και τα κρατούν υγιή. Η βιολογική λειτουργία των δακρύων, είναι να διατηρεί το μάτι υγρό ή να το προστατεύει από μικρόβια και σκουπιδάκια που εισέρχονται στο μάτι. Τα συναισθηματικά δάκρυα, έχουν εξελιχθεί από αυτή τη βασική βιολογική διαδικασία σε κάτι πιο περίπλοκο.
Μπορεί να διώξει τις τοξίνες
Ο βιοχημικός William Frey, πραγματοποίησε μια πρωτοποριακή έρευνα στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, που υποδηλώνουν ότι τα δάκρυα βοηθούν να απελευθερωθεί το σώμα από τις ανεπιθύμητες τοξίνες. Σύγκρινε τα δάκρυα από ερεθισμό, όπως αυτά που δημιουργούνται από το κόψιμο ενός κρεμμυδιού, με τα συναισθηματικά δάκρυα και βρήκε κάποιες χημικές διαφορές, όπως υψηλότερη περιεκτικότητα σε ορισμένες πρωτεΐνες στα συναισθηματικά δάκρυα, που μπορεί να οφείλονται στην απελευθέρωση παραπροϊόντων του στρες.
Συνδέεται με τις ορμόνες
Τα υψηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης, μπορεί να σημαίνει ότι οι άνδρες είναι λιγότερο πιθανό να κλάψουν. Για τις γυναίκες, μια αλλαγή στο επίπεδο των οιστρογόνων, μπορεί να αυξήσει το κλάμα κατά τη διάρκεια του προεμμηνορροϊκού συνδρόμου (PMS) και μετά τον τοκετό. Όμως, το πόσο συχνά κλαίνε άντρες και γυναίκες, έχει επίσης μια κοινωνική και πολιτιστική συνιστώσα. Η διαδικασία του κλάματος είναι σωματικά η ίδια, αλλά οι γυναίκες κλαίνε πολύ πιο συχνά από τους άνδρες οι οποίες συχνά συγκρατούν τα δάκρυα τους φοβούμενοι ότι η κοινωνία θα τους κρίνει αδύναμους. Και κάπως έτσι ρυθμίζονται να αισθάνονται ντροπή για τα δάκρυα τους.